polski
Forum Cinema, 5 Legionowa Street, admission free, 12.9.2022, 20:30
HOMEBIRD
reżyserka/director: Ewa Smyk
zdjęcia/directors of photography: Pep Bosch & Calvo
muzyka/music: Natalia Tsupryk
Wielka Brytania/United Kingdom 2021, 10′
Walcząc o przetrwanie w wielkim mieście, młoda artystka ucieka w wyidealizowane wspomnienia o wsi, którą zostawiła za sobą.
Struggling to make it in a big city, a young artist finds herself retreating into the rose-tinted memories of the village she left behind.
WIZYTA
THE VISIT
reżyser/director: Mateusz Jarmulski
muzyka/music: Karolina Rec
Polska/Poland 2021, 7′
Afrykański las tropikalny. Przez gęstwinę ucieka ciemna postać. Pokrzykiwania myśliwych narastają. Oczy ofiary błyszczą na ciemnej twarzy. Postać, czyli szympansica oddycha ciężko uciekając przez dżunglę. Przestraszone zwierzę dociera do pięknej kolonialnej willi i zaciekawione wchodzi do środka. Opuszczając swoje naturalne środowisko, stanie przed ważnym wyborem.
African tropical forest. A dark figure escapes through the thicket. The hunters’ shouting grows. The chimpanzee’s eyes shine on her dark face. She is breathing heavily, escapes through the jungle. The frightened animal reaches a beautiful colonial villa and enters inside. Leaving her natural environment will stand before an important choice.
BYŁO SOBIE MORZE…
BOLO RAZ JEDNO MORE…
ONCE THERE WAS A SEA…
reżyserka/director: Joanna Kożuch
muzyka/music: Martin Hasák
Polska, Słowacja/Poland, Slovakia 2022, 16’24”
Dawno, dawno temu było sobie morze… Morze Aralskie. Morze, które wyschło… Wraz z morzem zniknęło nadmorskie życie, rybacy stracili pracę, zamknięto fabryki, nawet Wyspa Odrodzenia (wykorzystywana do testowania broni biologicznej) przestała być wyspą. Pozostał tylko martwy pustynny teren i rozrzucone na piasku wraki ogromnych łodzi… oraz ludzie, którzy od lat mieszkają na brzegu suchego portu i marzą o „wielkiej wodzie”… I tylko słona pustynia staje się coraz większa, a suche kryształki soli migotają na dawnym dnie morza.
Once upon a time there was a sea… The Aral Sea. The sea that dried up… Along with the sea, coastal life disappeared, fishermen lost their jobs, factories were closed, even Rebirth Island (used for testing biological weapons) ceased to be an island. All that was left was the dead desert terrain and the wrecks of huge boats scattered on the sand… and the people who for years have lived on the shores of the dry port and dream of “big water”… And only the salt desert gets bigger and bigger, and dry salt crystals flicker on the former sea floor.
FIGURY NIEMOŻLIWE I INNE HISTORIE I
IMPOSSIBLE FIGURES AND OTHER STORIES I
reżyserka/director: Marta Pajek
muzyka/music: Aleksandra Gryka
Polska/Poland 2021, 16’10”
Ostatnia realizacyjnie, ale pierwsza chronologicznie, część tryptyku Marty Pajek jest postapokaliptyczną wizją świata, w którym człowiek i jego istnienie nie znaczą więcej niż ułamek sekundy. Bohaterka filmu, stara kobieta, z trudem przemierza ulice wyludnionego miasta. W krótkich przebłyskach powracają wspomnienia tych, którzy do miasta już nigdy nie wrócą.
The last in terms of realization, but the first chronologically, part of Marta Pajek’s triptych is a post-apocalyptic vision of a world in which man and his existence mean no more than a fraction of a second. The film’s protagonist, an old woman, struggles to traverse the streets of a depopulated city. In brief flashes, memories of those who will never come back to the city, return.
ON TIME
reżyser/director: Zbigniew Czapla
muzyka/music: Zbigniew Czapla
Polska/Poland 2021, 5’30”
Migające w zawrotnym tempie rozkłady jazdy, skomplikowane siatki połączeń i rysunki Hokusaia tworzą osadzoną w Japonii wariację na temat podróżowania i świata, który pędzi coraz szybciej. Nad całością unosi się duch poezji Basho, nadając animacji filozoficzno-refleksyjny ton. Symbolom japońskiej kultury, takim jak haiku, origami czy kaligrafia, towarzyszą elementy codzienności: perony pełne ludzi, szybkie pociągi i maseczki na twarzach.
Timetables flashing at a dizzying pace and intertwining networks are juxtaposed with Hokusai’s drawings – this is a story, set in Japan, about travelling and the world rushing ahead faster and faster. The spirit of Bashō’s poetry is permeating the whole animation, setting a tone of philosophical reflection to this visually intense film. Japanese culture symbols such as haiku, origami or calligraphy, are contrasted with elements of everyday life: crammed railway platforms, fast trains and face masks.
PEWNEGO RAZU W IZRAELU
ONCE UPON A TIME IN ISRAEL
reżyserka/director: Weronika Szyma
muzyka/music: Damian Czajka
Polska/Poland 2021, 10’44”
Dokument animowany w formie dziennika z podróży. Dziewczyna po raz pierwszy jedzie do Izraela, będąc jednocześnie zakochaną w Palestyńczyku. Jej uproszczona wizja świata i chęć opowiedzenia się za jedną ze stron konfliktu zostaje skonfrontowana z realiami życia na pograniczu Sderot i Strefy Gazy.
An animated documentary in the form of a travel journal. A girl, while being in love with a Palestinian boy, goes to Israel for the first time. Her simplified vision of the world and a desire to take sides in the Palestinian-Israeli conflict is quickly confronted with the reality of living on the border of Sderot and the Gaza Strip.
MILLENIUM
reżyser/director: Daria Godyń
muzyka/music: Michał Papara
Polska/Poland 2020, 8’17”
Która godzina? Nasza ostatnia. Kiedy jedni bawią się na sylwestrowych imprezach, inni z niepokojem przygotowują się do nadejścia nowego milenium. Mężczyzna, który tej nocy nie wychodzi z domu, przez przypadek staje się świadkiem morderstwa. Rozpoczyna samotne śledztwo na miarę Humphreya Bogarta XXI wieku. Nawiązująca do kina noir i dreszczowców Hitchcocka czarna komedia o milenijnym lęku i strachu przed tym, co nieznane.
What’s the time? Our last hour. While some are having fun at New Year’s Eve parties, others are preparing themselves with concern to the new millennium. A man, who does not leave home that night, becomes by accident a witness to a murder. He begins a lonely investigation as if he were Humphrey Bogart of the 21st century. Alluding to cinema noir and Hitchcock’s thrillers, this black comedy about the fear of the new millennium and everything that is unknown.
PUSTY POKÓJ
EMPTY ROOM
reżyser/director: Jakub Baniak
Polska/Poland 2020, 15’30”
Film o relacji człowieka z otoczeniem. Zwraca uwagę na iluzoryczność wolności i konsekwencje podejmowanych decyzji. Widz obserwuje akcję w pierwszej osobie i interpretuje rzeczywistość kreowaną przez głównego bohatera.
The film focuses on human relations with the environment. Shows the illusory nature of freedom and the consequences of the decisions made. The viewer observes the action first-person and interprets reality created by the main character.
SLOW LIGHT
reżyserzy/directors: Kijek/Adamski
muzyka/music: Piotr Kaliński
Polska/Poland 2022, 11′
Bohater filmu rodzi się niewidomy. Pewnego dnia odzyskuje wzrok, jednak to, co widzi jest obrazem z przeszłości, ponieważ gałki oczne chłopca są tak gęste, że światło przenika przez nie siedem lat. W konsekwencji przez całe życie bohater będzie postrzegał wyłącznie to, co już minęło i nie będzie w stanie żyć w teraźniejszości.
The protagonist of the film is born blind. One day he regains his sight, but what he sees is an image from the past, because the boy’s eyeballs are so thick that light penetrates them seven years. As a result, throughout his life the protagonist will only perceive what has passed and will not be able to live in the present.
3 GENARRATIONS
reżyser/director: Paulina Ziółkowska
Polska/Poland 2021, 8’32”
Rodzi się dziecko. Córka staje się matką. Matka staje się babcią. Babcia…. ona po prostu chce umrzeć. Zmiana pokoleń. Członkowie rodziny muszą wejść w cudze buty, wstąpić w nowe role. Ale czyżby? Czy to jest po prostu krok, który się stawia, czy zaproszenie do dziwnego tańca pokoleń? Jeden krok do przodu, dwa kroki do tyłu, aby nie zamienić się we własną matkę.
A child is born. A daughter becomes a mother. A mother becomes a grandmother. A grandmother…. she just wants to die. Generations shift. Family members need to step into someone else’s shoes. Step forward into their future roles. But do they? Is this a step one simply makes, or an invitation to a generation’s dance? One step forward, two steps backward to escape becoming your own mother.
sending...